Welkom bij Joris Longerstaey

Met het dragen van het uniform toon je dat je scout of gids bent en verwijs je naar de waarden van de beweging. Het uniform geeft leden en leiding de mogelijkheid om iets gemeenschappelijk te veruiterlijken en laat toch ruimte voor een persoonlijke touch. 

In het kort: Een beige hemd met opgerolde mouwen, bij ceremonies steekt het hemd in de broek. Groene korte/lange broek/rok, scoutsdas (grijs/blauw) met dasring, grijze/groene kousen & bottinnen. 

Als tweedejaars (of derdejaars) wordt er van jou verwacht dat je binnen de patrouille mee zorgt voor het welslagen van tochten, weekends en kampen. Volgend jaar ben je misschien PL of HPL en dan moet je weten hoe je een kaart vasthoudt, een shelter bouwt, een tent opzet, een vuur maakt, de tochtopdrachten uitvoert... De Hike is bedoeld om te testen in hoeverre je je mannetje kan staan en of je de juiste technieken op de juiste momenten kan toepassen. Het is ook voor de leiding een richtlijn in verband met de keuze van toekomstige Patrouille-leiders.

1. Hike - Lopend Vuur

2. Hike-Leerstof

Het verhaal van Joris Longerstaey

Joris Longerstaey

Joris Longerstaey, ook wel “de Jo” genoemd, was twaalf jaar oud toen hij in 1940 scouts werd. Hij beheerste al snel enkele typische scoutsvaardigheden, waaronder EHBO. Zijn master was Paul Shöller, zijn aalmoezenier pater Dumortier s.j. en zijn patrouilleleider Simon Deckers.

De Duitse bezetting van het college maakte het ook voor scoutting erg moeilijk, maar op 4 september 1944 werd Antwerpen eindelijk bevrijd. De volgende dag gaf generaal Stolberg zu Stolberg zich over in het stadspark, na zware gevechten. Joris ging kijken. De stad was quasi gezuiverd, maar vanuit Merksem schoot de Duitse artillerie nog. De opnieuw verschijnende kranten riepen de scouts op om hun diensten aan te bieden waarvoor ze opgeleid waren. Jo was paraat met zijn EHBO-kennis en bood zich aan op 6 september, zowaar in compleet uniform.

Zijn neef Walter Van Assche leende hem een mooie mouwloze lederen vest waarmee hij de Jamboree van Vogelzang had meegemaakt. Joris wou het in het begin niet aantrekken, hij wilde zich niet aanstellen, maar men zei: “Misschien houden de Engelse troepen wel parade!” En zo werd Joris Longerstaey met zijn voorbeeldig uniform ingezet om het verkeer te regelen op De Keyserlei, ter hoogte van de Appelmansstraat, en om informatie te geven aan de weerstanders en de troepen. Als er granaten overkwamen, moesten de scouts zelf af en toe schuilen tegen de huizen of onder bomen. Ze droegen hun scoutshemd, geen helm.

Joris Longerstaey werd die dag gedood door een nietige granaatscherf in de rechterslaap. Zijn gelaat bleef volkomen gaaf. De eerste hulp van zijn vrienden kon niet meer baten. Zijn grootouders zelf bevonden zich bij het Centraal Station en schuilden in het restaurant Hulstkamp toen de eerste granaten insloegen op de Keyserlei. Ze wisten echter niet dat Jo gevallen was, nog geen honderd meter verder.

Zijn vader schreef achteraf: “We hadden Jo kunnen thuishouden, maar dat hebben we niet willen doen, want ware hij hier geweest, dan had op zijn post een andere scouts gestaan… mijn zonen mogen dezelfde risico’s dragen als hun makkers. Als Onze Lieve Heer hem komt halen, dan leg ik me daar bij neer, hoewel het zéér zwaar is…” Na Joris’ uitvaart, waarbij hij omringd was door vrienden, heeft zijn broer Walter Longerstaey, op vraag van zijn vader, Joris’ plaats in de Troep overgenomen. Walter Longerstaey verliet de K.S.A. en heeft naar best vermogen Jo’s taak overgenomen.

Drie jaar later, in 1947, heeft pater Lombaerts s.j. gevraagd om binnen Den Twee de eenheidstroep Joris Longerstaey op te richten. En nu, 70 jaar later, gedenken de jongverkenners Joris Longerstaey nog steeds door iedere zaterdagnamiddag het beste van zichzelf te geven. Dat het verhaal van Joris Longerstaey een bron van inspiratie mag zijn voor alle jongverkenners. Dat dit verhaal de toewijding, spontane hulp en kwaliteiten van een scouts mag illustreren.

Wees paraat.